Ο Όμηρος ονόμασε τη Δωδώνη: δυσχείμωνον Δωδώνη. Σε ένα τόσο ορεινό τόπο φτιάχτηκε το Μαντείο της Δωδώνης, το ιερό του Δία. Πώς όμως θα έφταναν οι πιστοί εκεί;
Σε ένα απομονωμένο Μαντείο που η αρχή της κατασκευής του χάνεται στα βάθη του χρόνου, πριν και από τους μύθους, και είναι ένα δύσκολο μέρος για να το επισκεφτεί ο απλός άνθρωπος της εποχής εκείνης, σε τι εξυπηρετούσε η κατασκευή θεάτρου 17.000 θέσεων, τη στιγμή που πέρασαν πάνω από 1.000 χρόνια για να έχουμε τα έργα του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και των άλλων επιφανών ποιητών;
Αξιοσημείωτο είναι ότι σε κάθε ένα από τα 17.000 πέτρινα καθίσματα, κόπηκε το επάνω μέρος της πέτρας, τοποθετήθηκε ένα παχύ στρώμα χαλαζία και επανατοποθετήθηκε η κομμένη πέτρινη φέτα, κρύβοντας από τα ανθρώπινα μάτια την παράξενη επέμβαση. Σε τι εξυπηρετούσε αυτό;
Ο χαλαζίας είναι το δεύτερο πιο σκληρό ορυκτό μετά το διαμάντι, χρησιμοποιείται στις τηλεπικοινωνίες, και κόβεται μόνο με σταθερή ισχύ. Είχαν σταθερή ισχύ στο Μαντείο της Δωδώνης;
Η Δωδώνη είναι αδελφοποιημένο Μαντείο με το Μαντείο της όασης Σίβα στην Αίγυπτο. Ποια ήταν η αναγκαιότητα της ταυτόχρονης σχεδόν ανέγερσης των δύο Μαντείων μαζί; Ποιος πραγματικά έδωσε την εντολή και από πού; Η ιστορία μας λέει πως η απαίτηση ξεκίνησε από τον ναό του Άμμωνος Διός στο Λούξορ της Αιγύπτου. Οι ενδείξεις δείχνουν πως ο πραγματικός στόχος ήταν να ελεγχθεί ο χώρος μεταξύ 20ού και 40ού παραλλήλου. Αυτή είναι η είσοδος και έξοδος όλων των αμερικάνικων και ρώσικων αποστολών στο διάστημα. Γιατί άραγε η απαίτηση αυτή εκδηλώθηκε πριν από το 1.500 π.Χ.;
Κανένα ερώτημα, όμως, δεν μένει αναπάντητο, αν ερευνηθεί σωστά. «Η Μυστική Δωδώνη. Από εδώ οι θεοί επικοινωνούσαν με το σύμπαν», είναι το βιβλίο που θα καλύψει κάθε απορία για τις παράξενες ενασχολήσεις «κάποιων» στο μακρινό παρελθόν.
